Od jesieni 1941 r. do października 1942 r. oprócz koncertów, które odbywały się w Domu Kultury (vide Dom kultury, organizowano też co tydzień wieczory rewiowe.

Rewie nie miały tytułów, lecz nosiły kolejne numery: Rewia I, Rewia II, Rewia III. Miały one charakter małej formy scenicznej, znanej sprzed wojny z żydowskich scen w Europie Wschodniej. Dla autorów wzorem do naśladowania był warszawski teatr Ararat1. Po solowych scenkach następowały duety, scenki przypominające skecze, inscenizowane pieśni, aktualne kuplety. Autorzy hołdowali stylowi nowoczesnej operetki żydowskiej opartej na amerykańskich wzorcach: sentymentalne numery przeplatały się z aktualnymi persyflażami2 lub historycznymi reminiscencjami. Część muzyczna składała się z ludowych oraz nowo skomponowanych pieśni. Teksty i muzyka były tworzone przez autorów, którzy już wcześniej zajmowali się pisaniem i komponowaniem. Wzorowali się na rewiach stworzonych i wystawianych w Warszawie przez M. Brodersona. W przedstawieniach aktorzy, w większości amatorzy, naśladowali warszawskich artystów scen małych form: Dżigana i Szumachera3. Trzy wyżej wymienione rewie zostały stworzone przez autorów tekstów Janowskiego i Joachimowicza, reżysera M. Puławera i scenografa M. Schwarza. Muzykę skomponował w większości D. Beigelmann (vide), który także dyrygował orkiestrą w trakcie przedstawień.

Aktualne strofy z rewii były bardzo popularne i stawały się szybko szlagierami znanymi w getcie.

Publiczność składała się w większości z robotników, którzy w teatrze szukali odprężenia i tam je znajdowali.

Przedstawienia rewiowe skończyły się po wrześniowym wysiedleniu w 1942 r. wraz z zamknięciem Domu Kultury jako miejsca rozrywki.

Oskar Rosenfeld