Wielu Żydów przybyło do getta nie zabrawszy z sobą dokumentów. Ponieważ jednak dowody były niezbędne (do odbioru paczek, przesyłek pieniężnych etc.), Gmina postarała się o prawo wydawania dowodów osobistych.


Aby otrzymać Kartę Identyfikacyjną, wnioskujący musiał dostarczyć Kartę Meldunkową, tak zwaną książeczkę domową, oraz w miarę możliwości świadectwa rodzinne (akt urodzenia, świadectwo ślubu itd.) i dwóch świadków z dowodami osobistymi, którzy składają oświadczenie, że znają tę osobę. To była podstawa do wydania Karty Identyfikacyjnej.


Zwłaszcza przy dobrowolnych wyjazdach do pracy poza gettem tysiące mieszkańców domagało się wystawienia Karty Identyfikacyjnej Przełożonego Starszeństwa Żydów.


Stopniowo jednak zmniejszało się zapotrzebowanie na nią, ponieważ powszechnie wymagano Karty Chlebowej, która była tak samo ważna jak dowód osobisty.