Określenie to pojawiło się po raz pierwszy w kontekście planu izolacji łódzkich Żydów w okólniku prezydenta rejencji kaliskiej Friedricha Uebelhoera (vide) z 10 grudnia 1939 r. W kolejnych tygodniach, gdy niemieckie władze zintensyfikowały działania prowadzące do koncentracji Żydów, używano określenia „Dzielnica zamieszkania dla Żydów” (vide) – takie sformułowanie pojawiło się w Rozporządzeniu o utworzeniu getta (vide) z 8 lutego 1940 r. W dokumentacji administracji żydowskiej słowo „getto” zaczęto stosować na przełomie kwietnia i maja 1940 r., w momencie zamykania jego granic. Posłużył się nim m.in. Mordechaj Rumkowski (vide) w czasie posiedzenia z 30 kwietnia 1940 r. (vide), na którym zdecydowano o ramach organizacyjnych nowego organizmu administracyjnego.

Określenia tego użył również Dawid Sierakowiak (vide) w swoim Dzienniku (vide), komentując wprowadzenie 14 listopada 1939 r. obowiązku noszenia przez Żydów żółtych opasek połączonym z zakazem opuszczania mieszkań w godzinach od 17 do 8 (vide Godzina policyjna), nie odnosił się jednak do miejsca izolacji łódzkich Żydów, którego wówczas jeszcze nie było, lecz do potocznej nazwy dzielnic zamieszkanych przez Żydów.