Od kwietnia 1940 r. w kamienicy przy ul. Gnieźnieńskiej 26 funkcjonował Dom Opieki dla najstarszych mieszkańców getta. W listopadzie 1941 r. zorganizowano w tym budynku Dom Starców dla Żydów z Europy Zachodniej, wśród których był wysoki, odsetek osób powyżej 65 lat (14 proc.). W czterech budynkach znajdowało się około 100 pomieszczeń. Do maja 1942 r. przebywało w nim 1178 kobiet i mężczyzn, z których zmarło 340 osób. W maju wysiedlono z niego 395 starców, w chwili zamknięcia w czerwcu 1942 r. wciąż jeszcze przebywało w nim 277 osób.

Budynki przeznaczono z czasem na Dom Wypoczynkowy dla robotników. Dom Starców mieścił się także przy ul. Mickiewicza 21 (obecnie ul. Tokarska 21), a od połowy 1941 r. do „szpery”, czyli wysiedlenia dzieci i starców we wrześniu 1942 r., przy ul. Dworskiej 74 (obecnie ul. Organizacji Wolność i Niepodległość) . Tam także działał Przytułek dla Bezdomnych.