Na przełomie kwietnia i maja 1942 r. działała w getcie niemiecka komisja składająca się z przedstawicieli Gestapo i lekarzy, badająca osoby niepracujące w wieku powyżej 10 lat – z wyjątkiem wsiedlonych Żydów zachodnioeuropejskich. Stawiennictwo przed komisją było obowiązkowe, niemniej wielu mieszkańców getta starało się uniknąć badania, przypuszczając, że jest to wstęp do wysiedlenia.

Oskar Rosenfeld tak opisał badanie lekarskie: „Badanie kandydatów odbywa się pod nadzorem niemieckiej komisji lekarzy i esesmanów. Dziesięcioletni i siedemdziesięcioletni ludzie należą do tej samej kategorii. Badani są pod kątem przydatności – jaką pracę mogą wykonać, ile jeszcze energii wykrzesać po dwóch latach głodu, nędzy, biedy, strachu przed śmiercią i wyczekiwania. Otrzymują oni stempel na piersi jak zwierzęta na wystawie. Dziesięcioletnie sieroty ze stemplem na piersi. Komisja »dziwi się«, że stan doprowadzonych na przegląd jest tak fatalny. [...] Jak gdyby getto można było winić za taki stan rzeczy. Tak – getto jest przyczyną głodu i jego skutków. Obejrzane kobiety mają rzekomo już skierowanie do Niemiec, podczas gdy wcześniej zatrudnieni w getcie mężczyźni pozostaną tutaj. Ironia losu: panowie z komisji lekarskiej zobaczyli tylko ostry stan zdrowia wielu tysięcy Żydów w getcie, lecz obcy i niejasny pozostaje dla nich proces, który doprowadził do tego stanu rzeczy1”