Dodatkowe posiłki, zastępujące pobyt w domach wczasowych, zapowiedział Rumkowski 9 maja 1943 r.: „Około 500 robotników ma dostawać w specjalnej kuchni, po zakończonej zmianie, zupę na kościach z 400 g kartofli, poza tym posiłek mięsny i trochę chleba [przez dwa tygodnie]”.

Pierwsza taka kuchnia powstała przy ul. Młynarskiej 32, następna przy ul. Ceglanej 10, w lokalu byłej Kuchni dla Inteligencji. Utworzenie kuchni i przydziały talonów wykorzystywane były przez Rumkowskiego do łagodzenia nastrojów w getcie. Posiłki były przeznaczone tylko dla konkretnych pracowników. Sprzedawanie ich, czy nawet przekazywanie członkom rodziny było zabronione – dlatego musiały być spożyte w lokalach kuchni. Wyjątek uczyniono tylko w dniu Kol Nidre – 8 października 1943 r. Do końca września posiłki wzmacniające pobrało 22 888 osób na czternastodniowych turnusach, w tym 1299 młodocianych. 26 października otwarto nową kuchnię przy ul. Flisackiej.


W czasach ograniczonych dostaw żywności i wzrostu głodu jakość posiłków spadała – np. w sierpniu 1943 r. jako cały posiłek wydawano babkę (zapewne wykonaną z erzaców).

14 września 1943 r. otwarto specjalną kuchnię wzmacniającą dla młodzieży przy ul. Zgierskiej 26. Posiłki były mniejsze objętościowo o 20 proc., ale pożywne: „wyśmienita kartoflanka, ugotowana na wywarze z kości, na drugie danie natomiast klops z tłuczonymi kartoflami i sosem, marchewka na słodko, nieco surowej kiszonej kapusty i budyń”. Posiłki wzmacniające zostały zlikwidowane w listopadzie 1943 r. Lokale dawnych kuchni wzmacniających przy ul. Ceglanej i Zgierskiej wykorzystane zostały w końcu kutego 1944 r. jako miejsca zbiórki wysiedlanych do pracy.