Wprowadzenie waluty gettowej spowodowało utworzenie odrębnego systemu obiegu środków płatniczych. Od samego początku niemożliwe było zbilansowanie środków wprowadzonych do obiegu jako zapomogi i płace z oferowanymi ludzności przydziałami. Sytuacja uległa pogorszeniu po wsiedleniu Żydów zachodnioeuropejskich, którzy wymienili posiadane marki na "rumki", a później otrzymywali przekazy pieniężne, wypłacane w walucie gettowej. Każdorazowe ograniczenie przydziałów żywnościowych, przy sztywnych płacach, powodowało zwiększenie znajdującej się w rękach ludności ilości gettowej waluty, która podlegała przymusowej tezauryzacji, a na cele bieżących wypłat wytwarzano dodatkowe środki płatnicze. W rezultacie obieg gettowej waluty z 5,5 mln we wrześniu 1942 r. (wcześniejszych danych brak) do 6,6 mln w styczniu 1943 r., 9,6 mln w lipcu 1943 r., 13,8 mln w styczniu 1944 r. i 18, 7 mln 2 maju 1944 r. Wynikiem była narastająca inflacja. Środkiem zaradczym była sprzedaż artykułów "luksusowych" po wysokich cenach (wyroby tytoniowe, cukierki, nawet twarożek), a także mniej typowe działania, jak np. wypuszczanie monet (vide Munzen), które stawał się obiektem tezauryzacji jako pamiątki lub rzadkie numizmaty.