Data aktualizacji: 18-11-2025
Data dodania: 04-10-2025
Określenie używane na osoby pobierające zasiłek z kasy Wydziału Opieki Społecznej (vide Opieka), a następnie od Wydział Zasiłków. W momencie wprowadzenia zasiłków we wrześniu 1940 r. wsparcie trafiało do ok. 125 tys. osób (39 tys. rodzin).
Poza wsparciem finansowym zasiłkowcy do grudnia 1941 r. byli zwolnieni z opłat komornianych, a od tego momentu otrzymywali bonifikatę przy opłatach czynszu ustalonego na 3% sumy pobieranych zapomóg. Przysługiwały im również specjalne przydziały żywności, a także bezpłatne talony do lekarzy, które uzyskiwano na podstawie wizji lokalnej administratorów domów.
W połowie 1941 r. po zreformowaniu systemu zasiłków przydzielanych przez Opiekę osoby otrzymujące wsparcie zobowiązane były do bezpłatnej 14-dniowej pracy publicznej.
Osoby otrzymujące zasiłki były również angażowane do pracy za pośrednictwem Referat Robót Publicznych, który dysponował szczegółową kartoteką osób bezrobotnych. Zatrudniano ich m.in. do doraźnych prac porządkowych przy odśnieżaniu lub usuwaniu nieczystości.
W oficjalnej komunikacji zasiłkowcy byli przedstawiani jako osoby uchylające się od pracy niechętnie włączające się we wspólny wysiłek produktywizacji getta. Według statystyk prowadzonych przez administrację getta na 100 osób z tej grupy wezwanych do pracy stawiało się zaledwie kilkanaście. Doprowadziło to do sytuacji, w której zasiłkowcy, obok przestępców uznani zostali przez władze getta za „element niepożądany”, a tym samym wyznaczony do wysiedlenia w pierwszej kolejności. W 1942 r. zasiłkowcy znaleźli się obok przestępców, dzieci, osób chorych i w podeszłym wieku w grupie ponad 70,5 tys. deportowanych z getta do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem.
Poza wsparciem finansowym zasiłkowcy do grudnia 1941 r. byli zwolnieni z opłat komornianych, a od tego momentu otrzymywali bonifikatę przy opłatach czynszu ustalonego na 3% sumy pobieranych zapomóg. Przysługiwały im również specjalne przydziały żywności, a także bezpłatne talony do lekarzy, które uzyskiwano na podstawie wizji lokalnej administratorów domów.
W połowie 1941 r. po zreformowaniu systemu zasiłków przydzielanych przez Opiekę osoby otrzymujące wsparcie zobowiązane były do bezpłatnej 14-dniowej pracy publicznej.
Osoby otrzymujące zasiłki były również angażowane do pracy za pośrednictwem Referat Robót Publicznych, który dysponował szczegółową kartoteką osób bezrobotnych. Zatrudniano ich m.in. do doraźnych prac porządkowych przy odśnieżaniu lub usuwaniu nieczystości.
W oficjalnej komunikacji zasiłkowcy byli przedstawiani jako osoby uchylające się od pracy niechętnie włączające się we wspólny wysiłek produktywizacji getta. Według statystyk prowadzonych przez administrację getta na 100 osób z tej grupy wezwanych do pracy stawiało się zaledwie kilkanaście. Doprowadziło to do sytuacji, w której zasiłkowcy, obok przestępców uznani zostali przez władze getta za „element niepożądany”, a tym samym wyznaczony do wysiedlenia w pierwszej kolejności. W 1942 r. zasiłkowcy znaleźli się obok przestępców, dzieci, osób chorych i w podeszłym wieku w grupie ponad 70,5 tys. deportowanych z getta do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem.
Adam Sitarek