Stworzony w getcie we wrześniu 1940 r. system zapomóg obsługiwany przez specjalnie powołany w tym celu urząd (vide Wydział Zasiłków) oparty był o finansowe wsparcie dla potrzebujących dystrybuowane w formie zasiłków. O jego przyznaniu decydowała Komisja Zasiłkowa pod kierownictwem Mosze Zażujer w oparciu o złożoną deklarację wcześniej sprawdzoną przez Dział Kontroli. Pracownicy Działu w trakcie weryfikacji deklaracji sprawdzali położenie wnioskujących, sprawdzali stan materialny, sytuację rodzinną i mieszkaniową, wysokość oraz źródło dochodów.

Przekazane deklaracje grupowano na pięć kategorii zależnie od wydanych opinii: P (pewne) – obie opinie pozytywne, O (odmowne) – obie opinie negatywne, S (sprawy) – sprawa niedostatecznie wyjaśniona, R (różne) – rozbieżne opinie, L (listy płac) – jeden z członków rodziny ma niewystarczający dochód. Podzielone sprawy trafiały do Komisji Zasiłkowej, która decydowała o przyznaniu zasiłku. Niektóre sprawy z kategorii S i R były sprawdzane po raz trzeci przez zaufanych kontrolerów. Wszystkie osoby uprawnione do otrzymania wsparcia umieszczono w kartotece, która obejmowała je sienią 1940 r. ok. 125 tys. osób (vide Zasiłkowiec). Na jej podstawie sporządzano szczegółową kartę rejestracyjną wraz z wyliczoną wysokością zasiłku. Następnie przekazywano zlecenia pocztowe, które stanowiły podstawę wypłaty zasiłku. Pieniądze dostarczali listonosze. W ramach  Wydziału Pocztowego powołano Referat Wypłaty Zasiłków, kierowany przez Mojżesza Gumenera. W oparciu o przesłane przez Wydział Zasiłków raporty pocztowe Wydział Pocztowy pobierał z konta Wydziału Zasiłków w Kasie Głównej określone kwoty do rozliczenia. Pieniądze niewypłacone z różnych powodów (np. nieodebrany zasiłek, śmierć osoby pobierającej zasiłek) zwracane były przez Wydział Pocztowy i zapisywane ponownie na konto Wydziału Zasiłków.

Wysokość zasiłków była zróżnicowana według kryterium wieku – początkowo osoby do 14 roku życia otrzymywali 7 mk, w wieku 15-60 lat – 9 mk, powyżej 61 lat – 10 mk. Od 20 października 1940 r. wprowadzono podział na większą liczbę grup wiekowych i podniesiono kwoty zasiłków: do 14 lat – 9,50 mk, w wieku 15-60 lat – 12 mk, 61-70 lat – 14 mk, 71-79 lat – 16 mk, powyżej 80 roku życia – 20 mk. We wrześniu 1941 r. wysokość zasiłków zmniejszono z 15 do 10 mk uzasadniając to faktem, że wsparcie było zbyt wysokie, a tym samym zniechęcało do podejmowania stałej pracy. W związku z zimą w grudniu 1941 r. zwiększono jednorazowo kwotę zasiłku z 10 do 12 mk dla dzieci do 14 roku życia, co uzasadniono koniecznością umożliwienia wykupienia kart obiadowych, chlebowych i opału. W kolejnych miesiącach kwoty zasiłków ulegały wielokrotnie zmianom. Po deportacjach z 1942 r. liczba zasiłków uległa zmniejszeniu, a system ich przydzielania został ponownie zreorganizowany.

Pobierany zasiłek należało odpracować w wymiarze 14 dni w miesiącu w formie robót publicznych lub prac dorywczych.

Pozbawienie prawa do otrzymywania zasiłku było jedną z kar stosowanych za wykroczenia, m.in. uchylanie się od pracy i obowiązku rejestracji.